Ο Ντάνιελ γύρισε. Στην αρχή, δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκτός από το αστραφτερό λευκό. Στη συνέχεια, μια μορφή, ακίνητη. Η αναπνοή του κόπηκε. Μια φιγούρα στεκόταν ακριβώς πίσω από την χιονοστιβάδα, μόλις που ήταν ορατή. Το μυαλό του έτρεχε. Ένα άτομο Ή μήπως απλά ένα δέντρο
Τότε είδε τα μάτια. Λαμπερά κεχριμπαρένια, χωρίς να ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους, τον κοιτούσαν μέσα από το χιόνι. Ένας λύκος. Ένας τεράστιος, η σιλουέτα του ήταν ευκρινής ακόμα και μέσα στην καταιγίδα. Στεκόταν ακίνητος, τον παρακολουθούσε, ανεπηρέαστος από τους παγωμένους ανέμους που έκοβαν τα κόκαλα του Ντάνιελ.