Ο αρχηγός βγήκε μπροστά, με τα τεράστια πόδια του να βυθίζονται στο χιόνι. Η αναπνοή του συσπάστηκε στο κρύο, μια αργή, σκόπιμη εκπνοή. Ο Ντάνιελ ανάγκασε τον εαυτό του να μείνει ακίνητος, τα ένστικτά του του φώναζαν να τρέξει, αλλά ήξερε καλύτερα. Το τρέξιμο θα προκαλούσε μόνο το κυνήγι.
Η αγέλη παρέμεινε σιωπηλή, οι κινήσεις της ήταν ακριβείς και ελεγχόμενες. Αυτό δεν ήταν τυχαίο. Περίμεναν. Τι περίμεναν, δεν μπορούσε να καταλάβει. Τα μάτια του ‘λφα κλείδωσαν πάνω του. Και εκείνη τη στιγμή, κάτι ανακινήθηκε στο μυαλό του – μια ανάμνηση, μακρινή αλλά αναμφισβήτητη.