Προσπαθώντας να γεφυρώσει τη σιωπή, ο Τζέικομπ γύρισε ελαφρώς στο κάθισμά του και είπε: “Είμαι ο Τζέικομπ”, προσφέροντας ένα φιλικό βλέμμα καθώς πλοηγούνταν στον ελικοειδή δρόμο. “Λένα”, απάντησε σιγά, με τη φωνή της να ξεπερνάει ελάχιστα τον ψίθυρο.
“Χάρηκα για τη γνωριμία, Λένα”, απάντησε ο Τζέικομπ, διατηρώντας τον τόνο του ζεστό και συνομιλητικό. “Είσαι από εδώ γύρω;” Η Λένα κούνησε το κεφάλι της, με το βλέμμα της στραμμένο έξω από το παράθυρο καθώς απαντούσε: “Απλώς περαστικός”