Ο Τζέικομπ έγνεψε, καταλαβαίνοντας ότι μπορεί να μην είχε διάθεση για πολλή συζήτηση. Σεβάστηκε την προφανή επιθυμία της για ησυχία, οπότε έστρεψε την προσοχή του πίσω στο δρόμο, αφήνοντας τη συζήτηση να ξεθωριάσει.
Η σιωπή επέστρεψε, διακοπτόμενη μόνο από το σταθερό βουητό των ελαστικών στο δρόμο και το περιστασιακό θρόισμα του ανέμου που έμπαινε μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα. Καθώς πλησίαζαν στο Γουίστλταουν, ο Τζέικομπ δεν μπόρεσε να μην παρατηρήσει τον τρόπο με τον οποίο η Λένα κοιτούσε συνεχώς τον καθρέφτη, σαν να την ακολουθούσε κάποιος.