Τα λόγια της, αν και απλά, μετέδιδαν μια βαθιά αίσθηση ανακούφισης και ευχαριστίας. Ο Τζέικομπ έγνεψε αναγνωρίζοντας, παρακολουθώντας την καθώς μάζευε το μικρό της σακίδιο και ετοιμαζόταν να φύγει. Η στιγμή έμοιαζε σημαντική, μια μικρή αλλά ουσιαστική αλληλεπίδραση στην ήσυχη έκταση της βραδιάς.
“Κανένα πρόβλημα”, απάντησε, παρακολουθώντας την να ανοίγει την πόρτα και να βγαίνει έξω. Η στάση του λεωφορείου φαινόταν σκοτεινή, έρημη και εγκαταλελειμμένη. Ο Τζέικομπ στράφηκε προς τη Λένα και τη ρώτησε: “Είσαι σίγουρη ότι θα έρθει λεωφορείο τέτοια ώρα Αυτή η στάση μοιάζει εγκαταλελειμμένη”