Η ησυχία της βραδιάς φάνηκε να ενισχύει το παρατεταμένο αίσθημα ανησυχίας του, αφήνοντάς τον με μια αόριστη δυσφορία που δεν μπορούσε να αποτινάξει. Προσπαθώντας να διώξει την παρατεταμένη ανησυχία, γύρισε το κλειδί στη μίζα και έφυγε, με την ανάμνηση της συνάντησης να αρχίζει να ξεφεύγει από τις σκέψεις του.
Όταν ο Τζέικομπ μπήκε στο δρομάκι του και πάρκαρε το αυτοκίνητο, ο ουρανός είχε γίνει μελανός, βαθύς μαύρος, με αστέρια διάσπαρτα πάνω του σαν μικροσκοπικές, αστραφτερές βελόνες. Το γαλήνιο σκοτάδι της νύχτας έμοιαζε να τυλίγει τα πάντα σε μια ήρεμη ακινησία.