Ο ήλιος βρισκόταν χαμηλά στον ουρανό, βάφοντας την ύπαιθρο με ένα ζεστό, χρυσαφένιο φως καθώς ο Τζέικομπ Χάρτλεϊ οδηγούσε κατά μήκος του άδειου αυτοκινητόδρομου. Το παλιό του αγροτικό αυτοκίνητο έκανε ένα σταθερό, καταπραϋντικό βουητό από κάτω του, με το απαλό βουητό του κινητήρα να γεμίζει την καμπίνα με έναν ανακουφιστικό θόρυβο. Ο Τζέικομπ δεν βιαζόταν- η μέρα ήταν ασυνήθιστα γαλήνια, σαν ο ίδιος ο χρόνος να είχε επιβραδυνθεί μόνο γι’ αυτόν.
Απολάμβανε την ησυχία, απολαμβάνοντας τη σπάνια ευκαιρία να απολαύσει την ηρεμία και τη μοναξιά του απογεύματος. Ο Τζέικομπ ήταν ένας άνθρωπος που έβρισκε ικανοποίηση στα απλά πράγματα της ζωής. Ως μηχανικός στο επάγγελμα, απολάμβανε τον σταθερό ρυθμό της δουλειάς του, περνώντας τις μέρες του στη μικρή πόλη του Ρόζγουντ, όπου η αίσθηση της κοινότητας ήταν ισχυρή και οικεία.