Το αφεντικό της είχε μάλιστα προγραμματίσει μια επιπλέον συνάντηση για να ενημερώσει εκείνη και όλους τους συναδέλφους της για αυτόν τον άνδρα. Είχε εμφανιστεί πολλές φορές, κάθε φορά με χειρότερη εμφάνιση από πριν, εκλιπαρώντας τους να βοηθήσουν. Την τελευταία φορά είχε χειροτερέψει τόσο πολύ που έβγαζε ασυναρτησίες και φώναζε στους άλλους πελάτες. Το μόνο πράγμα που έσωσε τις πωλήσεις εκείνης της ημέρας, ήταν οι έκτακτες εκπτώσεις που δόθηκαν σε όλους τους πιθανούς αγοραστές λόγω της ταλαιπωρίας. Η Κλερ άκουγε ακόμα τον διευθυντή να φωνάζει μετά από εκείνο το χάλι.
Είχε μιλήσει για λίγο με τον τύπο, που προφανώς ονομαζόταν Ντέιβ, ενώ εκείνη και ένας συνάδελφός της τον έσερναν έξω. Της είπε ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε σε αυτή την πόλη και ότι ζούσε πάντα μια άνετη ζωή, μέχρι τη στιγμή που η οικονομία κατέρρευσε και έκαψε τη ζωή του Ντέιβ. “Αν με άκουγες, θα καταλάβαινες!”, είπε. Η Κλερ σχεδόν τον λυπήθηκε, πάντα είχε αδυναμία στους ανήμπορους και τους ηλικιωμένους. Ωστόσο, η σκηνή που διαδραματίστηκε πριν από λίγο και ο φόβος μήπως χάσει τη δουλειά της, την έκαναν να μην ανταποκρίνεται στις εκκλήσεις του.
Τώρα περιπλανιόταν στο χώρο στάθμευσης για άλλη μια φορά. Έδειχνε εξίσου ατημέλητος με την προηγούμενη φορά: λεκέδες σε όλο το παντελόνι του, μπερδεμένα και μαζεμένα μακριά μαλλιά, και νόμιζε μάλιστα ότι μπορούσε να δει μια τρύπα στα παπούτσια του!