Ακόμα αβέβαιη για το τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, τα πόδια της Κλερ άρχισαν να κινούνται χωρίς να το καταλάβει. Πλησίασε τον Ντέιβ και τον Αλεξάντερ και χαιρέτησε τον Αλεξάντερ όπως συνήθιζε να κάνει με όλους τους πελάτες: “Καλησπέρα, κύριε Κινκέιντ”, είπε με απαλή φωνή. Έριξε μια ματιά στον Ντέιβ, αλλά αποφάσισε να μην τον χαιρετήσει. Προσπαθούσε απεγνωσμένα να ισορροπήσει σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση, καθώς δεν ήθελε να παρακούσει το αφεντικό της, αλλά ούτε και να χάσει έναν σημαντικό πελάτη.
Ο Αλεξάντερ έγνεψε στην Κλερ και τη χαιρέτησε με το “Καλησπέρα, δεσποινίς… “Κλερ, κύριε. Κλερ Τόμσον”, απάντησε εκείνη, συμπληρώνοντας το κενό. Παρά την εσωτερική της διαμάχη για το πώς να χειριστεί αυτή την αλληλεπίδραση, εμφανίστηκε με αυτοπεποίθηση και επαγγελματισμό. Προσπάθησε να επικεντρωθεί στη συζήτηση με τον κ. Κινκέιντ, αλλά και να παρακολουθεί τον Ντέιβ για να βεβαιωθεί ότι δεν θα προκαλούσε ξανά προβλήματα.