Κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού γεύματος, ο Πίτερ σκέφτηκε διάφορους τρόπους για να θίξει το θέμα της φυγής. Θα μπορούσε να το θέσει ως πρόταση “Θα μπορούσα να προσφερθώ να τους βοηθήσω να βρουν ένα καταφύγιο”, σκέφτηκε. Αλλά η ιδέα αυτή φαινόταν πολύ απότομη, πολύ απρόσωπη, ειδικά όταν επρόκειτο για μικρά παιδιά.
Η ανησυχία του μεγάλωνε όσο περνούσαν οι ώρες. Η εικόνα του γκαράζ του, ευάλωτου και εκτεθειμένου, αρνιόταν να φύγει από το μυαλό του. “Κι αν αποφασίσουν να μη φύγουν;” αναρωτήθηκε. Η σκέψη καρφώθηκε βαθύτερα, δυσκολεύοντάς τον να συγκεντρωθεί στη δουλειά του.