Ο Πίτερ ακούμπησε στον πάγκο, με την αποφασιστικότητά του να αμφιταλαντεύεται. Είχε σχεδιάσει να τους προτείνει με αποφασιστικότητα αλλά ευγενικά να φύγουν, αλλά η σιωπηλή ειλικρίνεια της Νάταλι έκανε τις λέξεις να κολλήσουν στο λαιμό του. “Μπορώ να βοηθήσω στο σπίτι”, πρόσθεσε, ρίχνοντας μια ματιά πάνω από τον ώμο της. “Δεν θέλω να είμαι βάρος”
Το ένστικτό του ήταν να αρνηθεί. Η ιδέα να τους αφήσει να μείνουν περισσότερο τον αναστάτωσε. Ωστόσο, καθώς την παρακολουθούσε να σκουπίζει προσεκτικά ένα πιάτο, με τους ώμους της σκυφτούς από εξάντληση, ένιωσε το βάρος της ενοχής να τον πιέζει. “Είναι μόνο μια νύχτα ακόμα”, σκέφτηκε, αν και δεν πείστηκε.