Ο Πίτερ αναστέναξε και έγνεψε. “Εντάξει, ας το πάρουμε μέρα με τη μέρα”, είπε, με τη φωνή του να προδίδει την εσωτερική του διαμάχη. Η Νάταλι γύρισε προς το μέρος του, με τα μάτια της γεμάτα ευγνωμοσύνη. “Σ’ ευχαριστώ, Πίτερ. Αλήθεια”, είπε με τη φωνή της να τρέμει. Αναγκάστηκε να χαμογελάσει, αλλά δεν μπόρεσε να διώξει την ανησυχία του.
Εκείνη τη νύχτα, ο Πίτερ ξάπλωσε στο κρεβάτι, στριφογυρίζοντας καθώς οι σκέψεις του έτρεχαν. Μόλις άρχισε να αποκοιμιέται, οι αμυδροί θόρυβοι επέστρεψαν – ένα απαλό γδούπο, ένα βουβό γδούπο, και μετά σιωπή. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά καθώς σηκώθηκε, προσπαθώντας να ακούσει. “Τι έγινε τώρα;” μουρμούρισε κάτω από την αναπνοή του.