Ο απογευματινός αέρας ήταν βαρύς με τσουχτερό κρύο, όμως το βλέμμα του Πίτερ έμεινε στη γυναίκα που ήταν σκυμμένη δίπλα στην πύλη του. Κρατούσε σφιχτά τα δύο παιδιά της, προστατεύοντάς τα από το κρύο. Κάτι σχετικά με την ευθραυστότητα της στιγμής τους τον συγκλόνισε βαθιά, ένα αίσθημα συνείδησης του προκάλεσε μια απόφαση που δεν μπορούσε να αγνοήσει.
“Με συγχωρείτε”, φώναξε ο Πίτερ, με τη φωνή του σταθερή παρά τις σκέψεις του που έτρεχαν. Η γυναίκα ανατρίχιασε ελαφρώς, με το πρόσωπό της γεμάτο εξάντληση. “Θα θέλατε να μείνετε στο γκαράζ μου για τη νύχτα Είναι ζεστό και ασφαλές” Για μια στιγμή, τα επιφυλακτικά της μάτια έψαξαν το πρόσωπό του, και μετά μαλάκωσαν. “Σας ευχαριστώ”, ψιθύρισε, με τη φωνή της να ακούγεται μόλις και μετά βίας.