Τα χείλη του Πίτερ έσφιξαν σε μια λεπτή γραμμή. Η εξήγησή της ήταν λογική, αλλά δεν του άρεσε καθόλου. Κούνησε το κεφάλι του, περισσότερο για να τελειώσει τη συζήτηση παρά από συμφωνία. “Εντάξει, αλλά σε παρακαλώ κράτα τα στο γκαράζ”, είπε, αναγκάζοντας τη φωνή του να παραμείνει ήρεμη. “Θα έχω το νου μου”
Εκείνο το βράδυ, ο Πίτερ ξάπλωσε στο κρεβάτι, ανήσυχος και ανήμπορος να αναπολήσει τα γεγονότα της ημέρας. Μόλις άρχισε να αποκοιμιέται, ένας μεταλλικός τριγμός διαπέρασε τη σιωπή. Η καρδιά του τινάχτηκε. Ακουγόταν σαν να άνοιγε μια πύλη, ένας θόρυβος που δεν είχε ξανακούσει. Ο σφυγμός του επιταχύνθηκε.