Καθισμένος όρθιος, η πρώτη σκέψη του Πίτερ ήταν η προειδοποίηση της κυρίας Χέντερσον. “Άνοιξε την πόρτα για κάποιον”, μουρμούρισε, με το στήθος του να σφίγγεται. Η αδρεναλίνη ανέβηκε στα ύψη καθώς γλίστρησε αθόρυβα από το κρεβάτι, με τα βήματά του να είναι προσεκτικά στο ξύλινο πάτωμα. Τεντώθηκε για να ακούσει επιπλέον ήχους, με τον τρόμο να συστρέφεται στο στομάχι του.
Ο Πίτερ πήγε με τις μύτες των ποδιών του προς το παράθυρο που έβλεπε στο γκαράζ, τραβώντας προσεκτικά την κουρτίνα. Τα χέρια του έτρεμαν καθώς σάρωσε την περιοχή, περιμένοντας να δει έναν εισβολέα να γλιστράει μέσα. Αντ’ αυτού, εντόπισε κίνηση κοντά στο δρόμο – τη Νάταλι, που κουβαλούσε μια τσάντα, με τη φιγούρα της να φωτίζεται αμυδρά από τα φώτα του δρόμου.