Το μυαλό του Πίτερ έτρεχε, το βάρος αυτού που μόλις είχε δει τον πίεζε. Οι σκέψεις του στριφογύριζαν – οι απελπισμένες εκκλήσεις της, τα αθώα πρόσωπα των παιδιών, η εμπιστοσύνη που είχε δείξει. “Ήταν όλα ένα ψέμα;” μουρμούρισε, με τα χέρια του να πιάνουν την άκρη της κουρτίνας.
Ο Πίτερ στεκόταν παγωμένος στο γκαράζ, με το μυαλό του να τρέχει. Η Νάταλι και τα παιδιά είχαν εξαφανιστεί, παίρνοντας μαζί τους το αυτοκίνητό του. Η καρδιά του γέμισε με ένα βαθύ αίσθημα προδοσίας. “Πώς μπόρεσα να είμαι τόσο τυφλός;” μουρμούρισε, ενώ τα κομμάτια του παζλ μπήκαν στη θέση τους πολύ αργά.