Καθώς οι μέρες γίνονταν εβδομάδες χωρίς κανένα νέο από τη Νάταλι, ο Πίτερ άρχισε να διοχετεύει την ενέργειά του σε κάτι παραγωγικό. Εργάστηκε εθελοντικά σε τοπικά καταφύγια, ελπίζοντας να βρει λίγη γαλήνη. Το γκαράζ παρέμενε άδειο, μια έντονη υπενθύμιση του περιστατικού. “Ό,τι έγινε, έγινε”, είπε στον εαυτό του.
Τότε, την ώρα που ο Πίτερ είχε αρχίσει να προχωράει, ένα χτύπημα στην πόρτα τον ξάφνιασε. Ανοίγοντάς την, πάγωσε. Εκεί στεκόταν η Νάταλι, με τα παιδιά της να της κρατούν τα χέρια. Δάκρυα έτρεχαν στο πρόσωπό της καθώς ρωτούσε: “Κύριε Πίτερ, μπορούμε να μιλήσουμε;” Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά καθώς έκανε στην άκρη.