“Γιατί δεν ζήτησες απλώς βοήθεια;” πίεσε, με τη φωνή του πιο ήπια αυτή τη φορά. Η Νάταλι σκούπισε τα μάτια της και κούνησε το κεφάλι της. “Φοβόμουν ότι θα έλεγες όχι. Νόμιζα ότι δεν θα καταλάβαινες την απελπισία μας” Τα λόγια της αιωρούνταν στον αέρα, ωμά και ειλικρινή.
Η Νάταλι έσκυψε μπροστά, με τη φωνή της σοβαρή. “Ήμουν απελπισμένη, Πίτερ. Ξέρω ότι φαίνεται άσχημο, αλλά ποτέ δεν ήθελα να σε πληγώσω ή να εκμεταλλευτώ την καλοσύνη σου” Τα μάτια της γέμισαν ξανά με δάκρυα, παρακαλώντας τον να την πιστέψει.