Μετά από μια μακρά συνάντηση, έφυγαν από τις κοινωνικές υπηρεσίες με ένα σαφές σχέδιο. Η Νάταλι θα λάμβανε προσωρινή στέγαση και θα ξεκινούσε επαγγελματική κατάρτιση. “Σας ευχαριστώ, κ. Peter”, είπε, με τη φωνή της γεμάτη γνήσια ευγνωμοσύνη. Για πρώτη φορά μετά από εβδομάδες, ο Πίτερ ένιωσε μια αχτίδα ελπίδας.
Τις επόμενες ημέρες, ο Πίτερ και η Νάταλι δούλεψαν μαζί για να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη. Εκείνη παρακολουθούσε επιμελώς τις εκπαιδευτικές συνεδρίες της, ενώ τα παιδιά άρχισαν να προσαρμόζονται στη νέα τους ρουτίνα. Αργά αλλά σταθερά, η ένταση ανάμεσά τους άρχισε να χαλαρώνει και να αντικαθίσταται από αμοιβαία κατανόηση.