Μέσα, ο Πίτερ κάθισε στην άκρη του κρεβατιού του, κρατώντας σφιχτά τον φακό. Η λογική του πλευρά τον μάλωνε που αμφισβητούσε τη Νάταλι, ενώ το ένστικτό του ψιθύριζε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αναστέναξε βαριά, άφησε τον φακό κάτω και αποφάσισε να την αντιμετωπίσει το πρωί.
Μέχρι την αυγή, η απόφαση του Πίτερ ήταν ξεκάθαρη: μια νύχτα ήταν αρκετή. Είχε κάνει μια καλή πράξη, αλλά το να αφήσει την κατάσταση να παραμείνει, το ένιωθε απερίσκεπτο. Καθώς ετοιμαζόταν, σκέφτηκε πώς να το διατυπώσει με ευγένεια. “Ίσως να πω ότι θα ήθελα να μπορούσα να βοηθήσω περισσότερο”, σκέφτηκε, μαλακώνοντας τις άκρες της απόφασής του.