Την αυγή, ο αέρας ήταν πιο βαρύς. Ο Πίτερ πέρασε το πρωί προετοιμάζοντας τον εαυτό του για τη συζήτηση που σκόπευε να κάνει με τη Νάταλι. Ήθελε να είναι ήπια αλλά σταθερή. Περνώντας από το καφέ, πήρε σάντουιτς και καφέ, ελπίζοντας να κάνει την κατάσταση πιο άνετη.
“Τουλάχιστον θα έχουν ένα καλό γεύμα πριν φύγουν”, σκέφτηκε. Καθώς μπήκε στο γκαράζ, τον υποδέχτηκε το θέαμα της Νάταλι που καθόταν όρθια, με τα παιδιά της να κοιμούνται ακόμα βαθιά. “Σας ευχαριστώ”, είπε ήσυχα, με τη φωνή της να έχει μια χροιά γνήσιας ευγνωμοσύνης. Κάθισαν μαζί, με τη σιωπή να διακόπτεται μόνο από το θρόισμα των περιτυλιγμάτων.