Ένα βράδυ, μετά από μια ιδιαίτερα εξαντλητική μέρα, η Έμιλι ετοιμαζόταν να πέσει στο κρεβάτι όταν το άκουσε – έναν περίεργο, αχνό θόρυβο. Ήταν ένας ήπιος, ξυστός ήχος, σαν κάτι που ακουμπούσε απαλά το ξύλο. Το σώμα της πάγωσε και η καρδιά της χτύπησε δυνατά. Ήταν κάποιος -ή κάτι- μέσα στο σπίτι
Στάθηκε εκεί, νιώθοντας σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος, με τα μάτια της να στρέφονται προς το διάδρομο, περιμένοντας να εμφανιστεί μια σκιά. Όταν δεν συνέβη τίποτα, αναγκάστηκε να γελάσει νευρικά. “Πιθανότατα είναι απλώς ο άνεμος”, διαβεβαίωσε τον εαυτό της. “Ή αυτοί οι παλιοί σωλήνες που τρίζουν πάλι”
Όμως, όταν τελικά στρώθηκε στο κρεβάτι, ο θόρυβος επέστρεψε – ένα σταθερό, σχεδόν ρυθμικό τρίξιμο. Ήταν αχνός, μόλις που ακουγόταν, αλλά αρκετός για να εξάψει τη φαντασία της. “Όχι άλλες ταινίες τρόμου πριν τον ύπνο”, μουρμούρισε, τραβώντας την κουβέρτα πάνω από το κεφάλι της.