“Εμπρός;” φώναξε, με τη φωνή της να ταλαντεύεται και να αισθάνεται παράλογα μικρή μέσα στον απέραντο χώρο. “Είναι κανείς εδώ πάνω;” Η ακτίνα του φακού της σάρωσε το πατάρι, ρίχνοντας απόκοσμες σκιές που χόρευαν πάνω στα παλιά κουτιά και τα ξεχασμένα έπιπλα.
Για μια φευγαλέα στιγμή, όλα ήταν ακίνητα, και η Έμιλι δεν μπορούσε παρά να νιώσει λίγο γελοία που περίμενε έστω και να υπάρχει κάτι ασυνήθιστο εκεί πάνω. Αλλά βαθιά μέσα της ήξερε ότι έπρεπε να μάθει τι έκανε αυτόν τον θόρυβο.