Η περιέργεια έκαιγε μέσα της, αναμιγνύοντας με μια αναλαμπή φόβου, ωθώντας την να προχωρήσει προς το άγνωστο. Η Έμιλι κοίταξε ψηλά στη σοφίτα, προσπαθώντας να βρει το κουράγιο να ανέβει την τρεμάμενη σκάλα. Ο αέρας φαινόταν βαρύς και πυκνός από τη σιωπή, σχεδόν την κορόιδευε.
Ο φακός που κρατούσε στην αγκαλιά της τρεμόπαιζε, σαν να ήταν κι αυτός νευρικός. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, άρχισε να ανεβαίνει, με κάθε βήμα να κάνει το παλιό ξύλο να βογκάει κάτω από το βάρος της. Τη στιγμή που έφτασε στην κορυφή, ένα κύμα μπαγιάτικου αέρα τη χτύπησε, πυκνό από σκόνη και τη μυρωδιά ξεχασμένων αναμνήσεων.