Η ζωή της Έμιλι είχε μετατραπεί σε έναν ατελείωτο κύκλο διαλέξεων, βαθμολόγησης γραπτών και αντιμετώπισης μιας συνεχούς ροής ερωτήσεων των φοιτητών. Ως καθηγήτρια ιστορίας, χανόταν συχνά στο παρελθόν -τόσο στη διδασκαλία όσο και στην προσωπική της ζωή.
Από τότε που πέθαναν οι γονείς της, το σπίτι στο οποίο μεγάλωσε είχε γίνει δική της ευθύνη. Ενώ το σπίτι έκρυβε αμέτρητες αναμνήσεις, ένιωθε επίσης σαν ένα βαρύ φορτίο – ένα παλιό μέρος γεμάτο δουλειές, επισκευές και μια παράξενη σιωπή που γέμιζε τα μοναχικά βράδια.