Τώρα, μετά από τόσα χρόνια, η Έμιλι βρέθηκε να κοιτάζει την ίδια χελώνα. Η αναπνοή της κόπηκε καθώς γονάτισε, μετακινώντας προσεκτικά τα κουτιά στην άκρη. Τρέμοντας τα χέρια της άγγιξε το μικρό, φθαρμένο καβούκι. Ήταν ο Τάμπι. Έπρεπε να είναι.
“T-Tubby;” Η φωνή της Έμιλι έτρεμε, πυκνή από συγκίνηση, καθώς τα δάκρυα γέμιζαν τα μάτια της. Οι αναμνήσεις πλημμύρισαν – ηλιόλουστα απογεύματα που περνούσε παίζοντας στον κήπο, βλέποντας τον Τάμπι να περιηγείται αργά στο γρασίδι, η χαρά που αναβλύζει κάθε φορά που εντοπίζει τον μικρό της φίλο.