Χαμένη στις αναμνήσεις της, ο χρόνος ξέφευγε μέχρι που ένα χτύπημα στην πόρτα την ξάφνιασε και την επανέφερε στην πραγματικότητα. Ρίχνοντας μια ματιά στο ρολόι, συνειδητοποίησε ότι είχε ήδη περάσει μισή ώρα. “Εεε, περάστε”, φώναξε, με τη φωνή της να τρέμει καθώς προσπαθούσε να συνέλθει.
Η Σαμάνθα μπήκε αθόρυβα στο δωμάτιο, με το πρόσωπό της χαραγμένο από ανησυχία καθώς έβλεπε την κατάσταση στην οποία βρισκόταν η Βανέσα. “Βανέσα, λυπάμαι πολύ”, ψιθύρισε, τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τη φίλη της σε μια παρηγορητική αγκαλιά. η Βανέσα έσκυψε πάνω της, ευγνώμων για την υποστήριξη.