Η απελπισία της Βανέσα άρχισε να μετατοπίζεται και να αντικαθίσταται από μια ατσάλινη αποφασιστικότητα. Σκουπίζοντας τα τελευταία της δάκρυα, τηλεφώνησε στην κλινική του Δρ Χέντερσον και μίλησε στη ρεσεψιονίστ του, με τη φωνή της σταθερή. “Χρειάζομαι τη διεύθυνση του Δρ Χέντερσον”, απαίτησε, με την αποφασιστικότητά της ακλόνητη.
Η ρεσεψιονίστ δίστασε για μια στιγμή, αλλά ακούγοντας τον ατσάλινο τόνο της Βανέσα, υποχώρησε, μεταφέροντάς της τη διεύθυνση από το τηλέφωνο. “Πάμε, πρέπει να βρούμε αυτόν τον άνθρωπο” είπε στη Σαμάνθα, με τον τόνο της να μην επιδέχεται αντιρρήσεις.