Ο Δρ Χέντερσον κινήθηκε γρήγορα, με τη συμπεριφορά του ήρεμη αλλά με μια υποψία από κάτι που η Βανέσα δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Τα χέρια του ήταν σταθερά καθώς ετοίμαζε την ένεση, αν και υπήρχε μια μικρή ένταση στις κινήσεις του που έκανε τη Βανέσα να νιώθει άβολα.
Τα νιαουρίσματα του Juniper γίνονταν όλο και πιο μανιασμένα καθώς αντιστεκόταν, και η Βανέσα ένιωσε δάκρυα να τρέχουν στα μάτια της. Αυτός δεν ήταν ο ειρηνικός αποχαιρετισμός που είχε φανταστεί. Της ράγισε η καρδιά να τον βλέπει έτσι και ένιωθε εντελώς αβοήθητη.