Ο Δρ Χέντερσον παρακολουθούσε τον Juniper με προσοχή, με την έκφρασή του ανεξιχνίαστη. Η Βανέσα παρατήρησε τον τρόπο με τον οποίο τα μάτια του έμειναν στη γάτα, σχεδόν σαν να τη μελετούσε. Η συμπεριφορά του κτηνιάτρου ήταν παράξενη σήμερα, αλλά η Βανέσα το απέρριψε, σκεπτόμενη ότι ήταν απλώς η θλίψη της.
Η αναπνοή του Juniper επιβραδύνθηκε και η Βανέσα ένιωσε την οριστικότητα της στιγμής να μπαίνει στο μυαλό της. Τον είχε μεγαλώσει από γατάκι, τον είχε δει να μεγαλώνει και τώρα τον αποχαιρετούσε. Το βάθος της θλίψης της ήταν συγκλονιστικό, σχεδόν σαν να έχανε ένα παιδί.