Τα μάτια της Σούζαν γέμισαν δάκρυα καθώς παρακολουθούσε τον θλιβερό αποχαιρετισμό μεταξύ του Δούκα και της καλύτερης φίλης του, της γάτας Μάργκο. Ο Δούκας, κάποτε δυνατός και ζωηρός, ήταν τώρα αδύναμος και πλησίαζε στο τέλος του. Η τελευταία τους αγκαλιά ήταν μια συγκινητική υπενθύμιση του βαθύ δεσμού τους.
Ο Δρ Γουίλσον στάθηκε δίπλα στη Σούζαν, με το πρόσωπό του να μαλακώνει στο θέαμα. “Ήταν πάντα κοντά, αλλά δεν τους έχω δει ποτέ να προσκολλώνται ο ένας στον άλλο έτσι”, είπε απαλά. Η φωνή της Σούζαν έτρεμε καθώς ψιθύριζε, σκουπίζοντας τα δάκρυά της και προσπαθώντας να συγκρατήσει τη θλίψη της.
Καθώς ο Δρ Γουίλσον ετοίμαζε την τελευταία ένεση, το χέρι του έτρεμε ελαφρά, δημιουργώντας μια αμήχανη παύση. Τα ένστικτα της Σούζαν την έκαναν να νιώθει άβολα και ένα ρίγος έτρεξε στη σπονδυλική της στήλη. Κάτι ένιωθε ότι δεν πήγαινε καλά και ήξερε ότι έπρεπε να μάθει τι ήταν πριν να είναι πολύ αργά.