Επιτέλους, ο Δρ Γουίλσον χορήγησε την ένεση με συγκεντρωμένη πρόθεση. Η Σούζαν δεν μπορούσε να απαλλαγεί από την εντύπωση ότι η συνήθως συμπονετική παρουσία του έμοιαζε παράξενα απόμακρη σήμερα, ένα συναίσθημα που έκανε κόμπο στο στομάχι της.
Καθώς οι αγώνες του Ντιούκ μειώνονταν σιγά σιγά, η Σούζαν χάιδευε τρυφερά τη γούνα του, ψιθυρίζοντας καταπραϋντικά λόγια. Το δωμάτιο έπεσε σε μια πανηγυρική σιωπή, που έσπασε μόνο από το αχνό βουητό του εξοπλισμού του κτηνιάτρου. Μια βαθιά θλίψη την τύλιξε, σαν ένα κομμάτι της ψυχής της να είχε ξεριζωθεί με το θάνατο του Ντιούκ.