Η καρδιά της Κιάρα πονούσε καθώς παρακολουθούσε τις τελευταίες στιγμές μεταξύ του Σίρο και της Λούνα. Το δωμάτιο ήταν αμυδρά φωτισμένο, ρίχνοντας μια ζοφερή απόχρωση στη σκηνή. Ο Σίρο, κάποτε μια ζωντανή δέσμη ενέργειας, είχε μετατραπεί σε μια εύθραυστη σκιά του εαυτού του.
Η Λούνα, η οποία ήταν η μόνιμη σύντροφός του, είχε κουρνιάσει δίπλα του με μια τρυφερότητα που μιλούσε για έναν ανείπωτο δεσμό που μόνο οι δυο τους μπορούσαν να καταλάβουν. Η τελευταία τους αγκαλιά ήταν μια ισχυρή απόδειξη της άρρηκτης σύνδεσής τους, μια οδυνηρή στιγμή που θα έμενε για πάντα χαραγμένη στη μνήμη της Κιάρα.
Ο Δρ Γκόλντμπεργκ, ο κτηνίατρος, στεκόταν κοντά, με τη συνήθως ήρεμη συμπεριφορά του να μαλακώνει ελαφρώς από τη σοβαρότητα της στιγμής. Πλησίασε την Κιάρα, με τη φωνή του απαλή αλλά γεμάτη από το βάρος της περίστασης.