Ο Τζέισον προσπαθούσε να διατηρήσει τα προσχήματα, αλλά κάθε επαφή του φαινόταν σαν μια δοκιμασία στην οποία αποτύγχανε. Παρακολουθούσε τη Βαλέρια να κινείται αβίαστα μέσα στις συζητήσεις, το γέλιο της να αναμειγνύεται με το βουητό της κοινωνικής σκηνής του κτήματος. Ζήλευε την άνεσή της, την ικανότητά της να ανήκει εκεί που εκείνος ένιωθε παρείσακτος.
Η δυσφορία κορυφώθηκε όταν ένα πολύτιμο οικογενειακό κειμήλιο -ένα στυλό και μια θήκη για στυλό με διαμάντια που ανήκε στον παππού της Βαλέρια- χάθηκε. Οι καλεσμένοι αναστατώθηκαν και ο αέρας έγινε πυκνός από καχυποψία.