Ο Τζέισον ένιωθε συχνά σαν αξεσουάρ στον κόσμο της Βαλέρια, ακολουθώντας τις εκδηλώσεις στις οποίες ένιωθε να τον κρίνουν και να τον ελέγχουν. Δεν μπορούσε να απαλλαγεί από την αίσθηση ότι ήταν απλώς ανεκτός, σε πλήρη αντίθεση με την περίφημη παρουσία της Βαλέρια. Κάθε συγκέντρωση τον άφηνε να αισθάνεται μικρότερος και πιο αόρατος.
Η ζήλια του Ιάσονα μεγάλωνε με αθόρυβους, ύπουλους τρόπους. Θυμήθηκε όταν η Βαλέρια βρήκε με ενθουσιασμό μια θέση πρακτικής άσκησης χάρη στις διασυνδέσεις της οικογένειάς της. Ο Τζέισον έδωσε κούφια συγχαρητήρια, αλλά μέσα του η περηφάνια του κατέρρευσε. Η επιτυχία της ανέδειξε μόνο τους δικούς του αγώνες, κάνοντάς τον να νιώθει θεατής στην τέλεια ζωή της.