Η Ντελίλα άνοιξε με δάκρυα το εργαστήριο του εκλιπόντος συζύγου της. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, μπήκε αργά μέσα. Είχε να πατήσει το πόδι της στον αγαπημένο του χώρο από τότε που πέθανε, αλλά ήταν σε αταξία και έπρεπε να τακτοποιηθεί. Δεν ήξερε ότι ο λόγος που την κρατούσε μακριά από το δωμάτιο θα αποκαλυπτόταν σύντομα.
Με κάθε αντικείμενο που μάζευε, η Ντελάιλα ένιωθε μια θλίψη στην καρδιά της. Τα γεμάτα σκόνη εργαλεία της θύμιζαν τα αμέτρητα έργα του Τζον, ενώ η θέα της αγαπημένης του κούπας, που ήταν ακόμα λερωμένη από τον καφέ, έκανε την καρδιά της να πονάει.
Η Ντιλάιλα καθάριζε επιμελώς κάθε γωνιά του εργαστηρίου του Τζον, σταματώντας κατά διαστήματα για να αναλογιστεί τις αναμνήσεις που έτρεχαν στο μυαλό της. Καθώς η Ντελάιλα έκανε μια βόλτα στις αναμνήσεις, πιστεύοντας ότι γνώριζε κάθε κεφάλαιο της ιστορίας τους, αγνοούσε ότι όλα επρόκειτο να αλλάξουν. Καθώς τακτοποιούσε τα συρτάρια, η Ντελάιλα έπεσε πάνω σε κάτι που τη συγκλόνισε συθέμελα και έφερε τα πάνω κάτω στον κόσμο της.