Παρά τη βαθιά της αγάπη για τον Τζον, η Ντιλάιλα δεν μπορούσε ποτέ να αντέξει την ακαταστασία του. Τώρα, δύο εβδομάδες αργότερα, βρέθηκε στο ακατάστατο εργαστήριό του, για να συμμαζέψει. Εν μέρει επειδή δεν άντεχε το χάος και εν μέρει επειδή το καθάρισμα της έδινε την παρήγορη ψευδαίσθηση ότι ο Τζον ήταν ακόμα εκεί, ίσως παρακολουθώντας ποδόσφαιρο στο διπλανό δωμάτιο.
Το εργαστήριο ήταν πάντα το καταφύγιο του Τζον, ένα μέρος όπου μπορούσε να ξεφύγει από το άγχος της καθημερινότητας και να χαθεί στα έργα του. Θυμήθηκε τα πολλά βράδια που είχε περάσει παρακολουθώντας τον να δουλεύει, με τον ήχο των εργαλείων του να αποτελεί ανακουφιστικό υπόβαθρο για τις ήσυχες συζητήσεις τους.