Η φωνή του Τζέιμς μαλάκωσε καθώς συνέχισε. “Βλέποντάς τον έτσι, συνειδητοποίησα κάτι. Το να κρατάω τον θυμό μου δεν θα άλλαζε το παρελθόν. Δεν θα μου έδινε πίσω αυτά τα χαμένα χρόνια. Αλλά η συγχώρεση… ίσως αυτή να μπορούσε να φέρει ειρήνη και στους δυο μας. Έτσι, πήρα μια βαθιά ανάσα και του είπα ότι τον συγχώρεσα. Δεν ήταν εύκολο, αλλά είδα την ανακούφιση στα μάτια του και ήξερα ότι ήταν το σωστό”
Τα μάτια της Ντιλάιλα γέμισαν δάκρυα και δεν μπορούσε να τα συγκρατήσει άλλο. Έκλαψε απαλά, νιώθοντας το βάρος της ιστορίας και τον απέραντο πόνο που είχαν υποστεί και τα δύο αδέλφια. Άπλωσε το χέρι της και κράτησε σφιχτά το χέρι του Τζέιμς, ενώ η φωνή της έτρεμε καθώς μιλούσε. “Σ’ ευχαριστώ, Τζέιμς, που το μοιράστηκες μαζί μου. Πρέπει να ήταν απίστευτα δύσκολο και για τους δυο σας”