Αισθάνθηκε ένα αίσθημα συμπάθειας για τον άνδρα που είχε μπροστά της, μια αναγνώριση της κοινής ανθρώπινης ευπάθειας. Όμως, παρά τη συμπάθεια που αναδύθηκε μέσα της, η Κλάρα συγκλονίστηκε από το μέγεθος της κατάστασης. Η σκέψη να παρέμβει και να βοηθήσει έναν άγνωστο, ειδικά εν μέσω της δικής της πολυάσχολης ζωής, της φάνηκε τρομακτική.
Οι σακούλες με τα ψώνια της είχαν ήδη ζορίσει το κράτημά της και οι πρακτικές απαιτήσεις της ημέρας της προέκυπταν μεγάλες. Είχε έντονη επίγνωση του λεωφορείου που πλησίαζε, το οποίο θα ερχόταν από λεπτό σε λεπτό, και της ανάγκης της να το προλάβει για να επιστρέψει στο σπίτι της. Το λεωφορείο αποτελούσε κάτι περισσότερο από ένα απλό μέσο μεταφοράς- ήταν μια σανίδα σωτηρίας για τις δικές της ευθύνες και ρουτίνες.