Καθώς το όχημα απομακρυνόταν από το πεζοδρόμιο, το μυαλό της ήταν απορροφημένο από τα καθήκοντα που την περίμεναν – να ξεφορτώσει τα ψώνια, να ετοιμάσει το δείπνο και να διαχειριστεί τις αμέτρητες απαιτήσεις της καθημερινότητάς της. Η ανάμνηση του Τζο στο πεζοδρόμιο ξεθώριασε γρήγορα, καθώς απορροφήθηκε από το ρυθμό της δικής της ζωής.
Τα λεπτά έγιναν ώρα και η κατάσταση του Τζο επιδεινώθηκε περαιτέρω. Οι αναπνοές του είχαν γίνει ρηχές και ασταθείς, κάθε εισπνοή ήταν ένας αγώνας ενάντια στο σκοτάδι που πλησίαζε. Οι προσπάθειές του να κινηθεί γίνονταν όλο και πιο αδύναμες, τα άκρα του δεν ανταποκρίνονταν πλέον με τη δύναμη που είχαν κάποτε.