Τα μάτια του, ορθάνοιχτα από ένα μείγμα φόβου και απελπισίας, έψαχναν μάταια να βρουν οποιοδήποτε σημάδι βοήθειας. Το άλλοτε ζωντανό πεζοδρόμιο έμοιαζε τώρα με μια θολούρα από αδιάφορα πρόσωπα, καθένα από τα οποία ήταν απορροφημένο στις δικές του ανησυχίες, με τις κινήσεις του να μην διακόπτονται και να μην επηρεάζονται από τον άνθρωπο που βρισκόταν σε κίνδυνο.
Το πλήθος συνέχισε την αδυσώπητη πορεία του, η αδιαφορία του ήταν τόσο αισθητή όσο και ο θόρυβος της πόλης. Κάθε περαστικός φαινόταν να κινείται μέσα σε μια φούσκα της δικής του πραγματικότητας, με την αντίληψή του να εστιάζει στενά στον άμεσο προορισμό του. Η καρδιά της πόλης, πολύβουη και ζωντανή από δραστηριότητα, παρέμενε τυφλή στη σιωπηλή έκκληση του άνδρα που κείτονταν στο πεζοδρόμιο.