Το χάσμα μεταξύ της αυξανόμενης απόγνωσης του Τζο και του αδιάλλακτου ρυθμού της πόλης μεγάλωσε, μια έντονη υπενθύμιση της απομόνωσης που μπορεί να υπάρξει μέσα στο χάος της αστικής ζωής. Ένας από τους ανθρώπους που περνούσαν από το σημείο ήταν μια νεαρή γυναίκα που ονομαζόταν Λίζα. Με την άκρη του ματιού της είδε τον Τζο να κείτεται στο πεζοδρόμιο, με την ακίνητη μορφή του να έρχεται σε έντονη αντίθεση με την ξέφρενη δραστηριότητα γύρω του.
Το θέαμα ήταν αρκετά συγκλονιστικό ώστε να σπρώξει τους φίλους της, τραβώντας την προσοχή τους στον Τζο. Η χειρονομία της αντιμετωπίστηκε με μια γρήγορη και απορριπτική απάντηση από τους συντρόφους της. Έριξαν μια ματιά αλλά, μη βρίσκοντας άμεση συνάφεια με τα σχέδιά τους, έσπευσαν να παραμερίσουν τη σκηνή ως μια ασήμαντη λεπτομέρεια.