Κοντά του, μια ομάδα φοιτητών, με τις φωνές τους γεμάτες ανέμελα γέλια και ζωηρά πειράγματα, διέσχιζαν το γεμάτο κόσμο πεζοδρόμιο με μια αίσθηση νεανικής πληθωρικότητας. Περιτριγύρισαν το πεσμένο σώμα του Τζο με την ίδια χαλαρή άνεση που θα μπορούσε κανείς να περάσει πάνω από ένα αδέσποτο αντικείμενο στο διάβα του.
Γι’ αυτούς, ο Τζο δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα εμπόδιο που διέκοπτε στιγμιαία τη χαρούμενη συντροφιά τους. Λίγο πιο πέρα, μια νεαρή γυναίκα, που ο κόσμος της ήταν απορροφημένος από τους αδυσώπητους ρυθμούς ενός podcast με κίνητρα που ακουγόταν από τα ακουστικά της, μόλις και μετά βίας αντιλήφθηκε την παρουσία του Τζο.