Με απαλή αλλά καθαρή φωνή, ο Φρανκ ξεκίνησε: “Σήμερα, καθώς γιορτάζουμε τον Κέβιν και την Ελοΐζα, θυμάμαι την αγαπημένη μου σύζυγο, τη μητέρα του Κέβιν. Θα ήταν πολύ περήφανη για σένα, γιε μου. Έκανε μια παύση για ένα δευτερόλεπτο και έβγαλε από την τσέπη του έναν μικρό, λιτό φάκελο. Το δωμάτιο παρέμεινε σιωπηλό καθώς τον παρέδωσε στην Ελοΐζα και τον Κέβιν.
“Μπορεί να μην έχω πολλά”, άρχισε, με τη φωνή του σταθερή και δυνατή, “αλλά πάντα πίστευα ότι πρέπει να δίνω το καλύτερο από όσα έχω” Καθώς η Ελοΐζα άνοιξε τον φάκελο, μια ανατριχίλα διαπέρασε τον κήπο. Ο Φρανκ ξύνισε το λαιμό του και στράφηκε προς το γιο του.