Κάτω από την ήρεμη συμπεριφορά της, ένιωθε την υπομονή της να χάνεται, τον θυμό της να σιγοβράζει. Αλλά η Στέφανι διατηρούσε τις απαντήσεις της ομαλές και επαγγελματικές, ικανοποιώντας τις συνεχείς απαιτήσεις της Κάρεν, ακόμη και όταν η εσωτερική της φωνή ούρλιαζε. Η τελευταία της μέρα έμοιαζε με δοκιμασία αντοχής, με κάθε παρατήρηση να αυξάνει την απογοήτευσή της.
Η Κάρεν μιλούσε ακόμα στο τηλέφωνο και το γέλιο της ακουγόταν στο εστιατόριο. “Πρέπει να δεις αυτό το μέρος, μωρό μου! Το προσωπικό είναι ανίδεο, και αυτή η καημένη η σερβιτόρα – μετά βίας μπορεί να χειριστεί τα βασικά!” Το μειδίαμα της Κάρεν ήταν αρκετά δυνατό για να το ακούσει όλο το εστιατόριο. Το σαγόνι της Στέφανι έσφιξε.