Η Στέφανι σκούπισε τα τραπέζια, απολαμβάνοντας την ησυχία του απογεύματος στο εστιατόριο που αποκαλούσε σπίτι της για έξι χρόνια. Σήμερα ήταν η τελευταία της μέρα. Μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς, είχε επιτέλους εξοικονομήσει αρκετά χρήματα για να κυνηγήσει τα όνειρά της – ένα μικρό βήμα, με μια επιστολή αποδοχής από ένα κοινοτικό κολέγιο στη μεγάλη πόλη.
Προερχόμενη από ταπεινή οικογένεια, το κολέγιο δεν αποτελούσε επιλογή μετά το λύκειο. Αντ’ αυτού, είχε αναλάβει αυτή τη δουλειά, εξοικονομώντας κάθε φιλοδώρημα με πειθαρχία και υπομονή. Τώρα, στα είκοσι έξι της, το όνειρό της ήταν εφικτό, το εισιτήριο για να φύγει από αυτή τη μικρή πόλη επιτέλους στα χέρια της.