Η αναχώρηση, όμως, ήταν γλυκόπικρη. Αυτό το εστιατόριο δεν ήταν απλώς μια δουλειά, ήταν το σπίτι της. Τα τρεμάμενα πατώματα, οι θαμώνες και οι συνάδελφοί της είχαν γίνει οικογένεια. Έξι χρόνια σε ένα μέρος μπορούσαν να το κάνουν αυτό, ακόμη και σε ένα εστιατόριο που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θεωρούσαν τίποτα περισσότερο από μια γρήγορη στάση.
Καθώς σκούπιζε άλλο ένα τραπέζι, ένα δυνατό σφύριγμα έσπασε τη σιωπή έξω. Κοίταξε ψηλά για να δει ένα λεωφορείο παρκαρισμένο στο πεζοδρόμιο, με τις πόρτες του να ανοίγουν για να απελευθερώσουν ένα πλήθος εμφανώς απογοητευμένων επιβατών. Η ένταση στα πρόσωπά τους ήταν εμφανής ακόμα και από μέσα.