Η Στέφανι κινήθηκε ανάμεσα στα τραπέζια, ήρεμη αλλά σε εγρήγορση. Μπορούσε να νιώσει την απαιτητική βάρδια που είχε μπροστά της, αλλά έξι χρόνια σε αυτή τη δουλειά την είχαν προετοιμάσει για πλήθη σαν κι αυτά -όσο δύστροποι κι αν ήταν. Την ώρα που η Στέφανι άπλωνε τα μενού σε ένα τραπέζι, η πόρτα άνοιξε με έναν δυνατό κρότο.
Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα η γυναίκα. Τα μάτια της Στέφανι στένεψαν- μπορούσε να διακρίνει τα σημάδια μιας “Κάρεν” από χιλιόμετρα μακριά. Η δυναμική είσοδος, η περιφρονητική σάρωση του βλέμματός της, η άμεση αποδοκιμασία με το καμπυλωτό φρύδι – τα έξι χρόνια που η Στέφανι ήταν εδώ της έλεγαν ότι αυτή η γυναίκα ήταν μπελάς.