Ο Καρλ βυθίστηκε στη θέση του στο κατάμεστο αεροπλάνο και έκλεισε τα μάτια του, ανυπομονώντας να τελειώσει το συντομότερο δυνατό η μακρά πτήση που είχε μπροστά του. Την ώρα που οι πόρτες της καμπίνας έκλειναν και οι αεροσυνοδοί άρχισαν τους τελευταίους ελέγχους, ένιωσε ένα ξαφνικό τράνταγμα στο πίσω μέρος του καθίσματός του. Γύρισε και είδε ένα νεαρό αγόρι, όχι πάνω από έξι ή επτά ετών, να κάθεται στη σειρά πίσω του. Το αγόρι είχε ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπό του καθώς κλώτσησε ξανά το κάθισμα του Καρλ.
“Γεια σου, μπορείς σε παρακαλώ να σταματήσεις να κλωτσάς το κάθισμά μου;” Ρώτησε ο Καρλ με φιλικό τόνο, προσπαθώντας να κάνει το αγόρι να σταματήσει πριν τα πράγματα κλιμακωθούν. Η μητέρα του αγοριού καθόταν δίπλα του, εντελώς απορροφημένη στο περιοδικό της. Αδιαφορώντας για τα καμώματα του γιου της, δεν σήκωσε το βλέμμα της ούτε τον επέπληξε. Το χαμόγελο του αγοριού διευρύνθηκε καθώς ετοιμάστηκε και έδωσε άλλη μια γερή κλωτσιά στο πίσω μέρος του καθίσματος του Καρλ.
Ο Καρλ έσφιξε το σαγόνι του από απογοήτευση. Δεν ήθελε να περάσει έτσι τις επόμενες πέντε ώρες. Σκέφτηκε να ειδοποιήσει τη μητέρα, αλλά δίστασε να προκαλέσει σκηνή. Το αεροπλάνο επιτάχυνε στον διάδρομο προσγείωσης και οι επαναλαμβανόμενες κλωτσιές συνεχίστηκαν, κάνοντας κάθε φορά το κάθισμα του Καρλ να γέρνει προς τα εμπρός. Πήρε μια βαθιά ανάσα και προετοιμάστηκε για το αναπόφευκτο επόμενο τράνταγμα, συνειδητοποιώντας ότι αυτή θα ήταν μια πολύ μεγάλη και άβολη πτήση..