Ο επιβάτης δίπλα του, μια ηλικιωμένη γυναίκα, του έριξε ένα εκνευρισμένο βλέμμα. “Θα σταματήσεις να στριφογυρνάς τόσο πολύ, νεαρέ;” μάλωσε. “Κάποιοι από εμάς προσπαθούν να χαλαρώσουν”
“Συγγνώμη”, μουρμούρισε ο Καρλ, γέρνοντας προς τα πίσω με έναν αναστεναγμό. Αυτό επρόκειτο να είναι ένα πολύ μακρύ πεντάωρο. Κοίταξε με φθόνο τους επιβάτες στην επιχειρηματική θέση, καθώς ξάπλωναν τα βελούδινα καθίσματά τους και έπιναν σαμπάνια.
Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, ο Καρλ παραιτήθηκε. Λίγες ακόμα ώρες ταλαιπωρίας και θα έφτανε στο σπίτι του. Έπρεπε να παραμείνει θετικός. Προς το παρόν, θα έκλεινε τα μάτια του, θα αποσυρόταν στη μουσική του και θα φανταζόταν τον εαυτό του μακριά σε διακοπές στην παραλία. Ωστόσο, αυτή η αναζήτηση της γαλήνης θα διακόπτονταν σύντομα από τις άτακτες κλωτσιές ενός νεαρού αγοριού που καθόταν ακριβώς πίσω του.